Herinner jij je eerste uitvaart nog? Ik was een jaar of twintig en de overledene was de vader van een vriend. Het was een best heftige uitvaart want zo oud was hij nog niet. Maar tegelijkertijd vond ik het mooi; er werden mooie dingen over hem gezegd en toen ik hem zag liggen in de kist (ook een eerste ervaring) dacht ik alleen maar: “Wat mooi dat hij dit allemaal heeft kunnen horen.”
Het zal misschien door de leeftijd komen, of door alle berichtgeving rondom corona, maar ik denk de laatste tijd meer na over mijn eigen uitvaart. De afgelopen jaren heb ik natuurlijk meer uitvaarten meegemaakt en denk je na iedere keer; zo wil ik het graag! Maar eigenlijk is dit iets wat je nu al vast zou moeten leggen..
Mijn uitvaart in Leiden
Ik woon bijvoorbeeld in Leiden en daardoor heb ik meerdere opties qua uitvaartcentra en begraafplaatsen. Mijn uitvaart in Leiden hoeft geen tranendal te worden. Geen cake en koffie. En ook wil ik niet begraven worden, maar gecremeerd.
Dat laatste weet mijn partner natuurlijk wel, en ik van hem, maar hoe zou ik de andere zaken geregeld willen hebben?
Een kist is een optie!
Omdat ik dus gecremeerd wil worden is een kist eigenlijk overbodig. Misschien dat ik kies voor een wade. Dan lig je op een opbaarplank met een doek welke op een gegeven moment dichtgevouwen wordt. Dat is een soort van hetzelfde ritueel als het dicht doen van de kist.
En de uitvaart zelf mag ook sober zijn; geen gedoe met veel sprekers en eigenlijk vind ik zo’n slideshow met foto’s ook wel erg cliché.
Qua muziek heb ik wel een paar nummers in mijn hoofd en die zijn verre van standaard.
Om tafel met een uitvaartverzorger
Ik ga toch maar eens met een uitvaartverzorger om tafel zitten. Hij weet me vast te vertellen wat alle mogelijkheden omtrent mijn uitvaart zijn. En wat je allemaal precies moet regelen. Ik zou dat toch niet bij mijn dierbaren willen laten liggen, zij worden toch al genoeg geleefd in de tijd.
Heb ik je aan het denken gezet?